Men zegt: tachtig mogen worden.
Een geschenk, wordt soms gefluisterd, want voor sommigen van mijn leeftijd klinkt dat als een voorrecht, voor anderen, afhankelijk van het lichamelijk, geestelijk of gevoelsmachtig welbevinden is dat mogen minder vanzelfsprekend.
Voor mij was het wél mogen.
Niet enkel om het onverwachte, grootse feest dat door zovelen met zoveel liefde werd voorbereid, en mij, en velen, een onvergetelijke namiddag schonk. Maar vooral om de inzichten, de levenslessen die zich rond die dag ontvouwden.
Wanneer mensen zich samen verbinden om iets groots, iets liefdevols te scheppen, komen toch soms wat misverstanden aan het licht omdat zielen elk met hun eigen trilling hun inzichten bijdragen.
En precies daarin leerde ik:
- Hoe belangrijk het is dat iedereen mag zijn, neen, móét zijn wie hij is, met overgevoeligheden, autistische trekken, een vleugje ADD of ADHD, met of zonder organisatietalent, als voortrekker of stille kracht.
- Dat het tijd wordt om onze normen te herzien. Want steeds meer kinderen en jonge mensen worden nog te vaak “niet normaal” genoemd terwijl zij misschien juist de nieuwe maat van normaal zijn.
- Als zij zichzelf niet zijn of niet mogen zijn, als ze zich blijven aanpassen, verbergen, verdoven om te lijken op wat als norm beschouwd wordt dan verandert er niets. Maar als zij durven leven wie ze werkelijk zijn, dan moet ook de samenleving meebewegen.
- Zij kunnen de klanken zijn van een ruimer bewustzijn dat doorbreekt, waar ondermeer oordelen en veroordelingen geen plaats meer hebben.
Ik wens mezelf toe dat ik dat nog mag meemaken: een wereld waar het omarmen van het eigen zijn de kracht is van liefde voor allen om ons heen.
Ligt hierin misschien het geheim, of de ware wijsheid van ouder worden: dat de jaren niet verouderen, maar verdiepen.
Dat wij durven delen dat liefhebben maar kan als we anderen niet meer willen veranderen.
Dan hebben wij, oude zielen, toch nog een prachtige taak.